...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Prior to We Shall Overcome, I did know of Lord Vigo, but I hadn’t listened to them. Things I’ve learned: their name comes from Ghostbusters; they quite like concept albums; they play epic metal, rather than specifically the epic doom that I thought. Danse de Noir, out in 2020, began a trilogy, which reaches its middle stages with this fifth full-length, and once again you don’t have to be a sci-fi buff to get the most out of the German band’s recording, but it will give you a home field advantage nonetheless. That said, I feel more than prepared for such a 52 minute listen as this with my experience in bold heavy metal, doom metal vistas, and storytelling hooks.

Kudos to Lord Vigo for delivering a set of songs that have wormed their way into my head before writing a review, since I don’t often hum the vocal hooks to an album after just a brief time getting to know it. In particular, 'The Heart of Eternal Night', 'Natural Habitat', 'A Necessary Evil', and the title track have all been on rotation in my head a few times, while other songs among 8 vocal-led tunes are in danger of doing so too. This in part speaks of the sway that the vocals hold during the listen, Vinz Clortho having quite a range of tricks to switch between, moving from pleading emphasis on 'A New Dark Age' to oddball melodic harmonies on 'A Necessary Evil' that both make use of his uneasy tremolo. Indeed, Lord Vigo’s vocalist does not soar or pummel like many heavy and doom singers, more imbue songs with distinct character in varied manner, as evident from an unusually strong Billy Idol inflection in 'From Our Ashes We Will Rise', tying that cut in with early ‘80s gothic rock in the process.

Musically too, Lord Vigo straddle several lanes of the heavy metal highway. The gothic rock stance just mentioned extends to the rattling bass and regular tempos of the same song, even some of the melodies, while elsewhere doomy moods face off with a few speedier classic metal tempos, as of Angel Witch. However, as with much epic metal, pace (of either extreme) seems not the main point, as instead song dynamics offer the greater pay-off from tempo shifts, chorus sections, exploratory instrumentals, and a bit of necessary stillness from time to time. What makes this refreshing in comparison to other epic heavy or doom outfits like Argus, DoomSword, or Eternal Champion is quite simply difference: Lord Vigo separate themselves almost totally from power metal influence, have no relation to battles of sword and steel, then add in plenty to set them apart musically too, with a massive bass tone, those uncertain vocals, and several synth parts to give We Shall Overcome those Blade Runner vibes that the concept requires. None of the aforementioned bands would contemplate opening with an intro like 'Blessed Are the Meek'; besides, the upbeat pound and wail of the still-doomy 'The Heart of Eternal Night' that follows ensures that all comparisons quickly become obsolete.

All the same, seamless albums should be less conspicuous in their progress, and We Shall Overcome cannot be classified as one of those. 11 tracks ensure plenty of up and down, and a few times these guys nearly throw me out of the loop. '1986 (Book 1: the Vision)' clearly serves a purpose in the narrative, yet with references to the Challenger space disaster and other newsworthy items of the time comes too close to reality to maintain the dreamy atmosphere, while the first half of the album feels appreciably stronger than the second, at least until 'A Necessary Evil' rolls round. For me, a vast difference exists between the domineering heavy metal tracks and the more reflective numbers too, which is why I notice 'A Necessary Evil' so strongly after 'A Gathering of Clouds' rolls by overhead more or less unnoticed, due to the latter featuring more even delivery and a smattering of sampled quotes that capture attention when isolated but not when set to wishy-washy backing. The ups and downs indeed prove noticeable, yet I feel that Lord Vigo do comparatively poorly at the subtle game.

In all, much more to praise than scorn appears during We Shall Overcome. In the first place, the palpable drama of the release impresses itself time and time again, while the livelier moments burst the bubble of expectation and bring me to a new land where epic metal joyously has more than one plausible theme and similarly multifarious ways to express itself. Nevertheless, I must return to what I said near the beginning and reiterate just how strongly certain parts of this release have stuck with me. I have no qualms to declare that the pair of 'The Heart of Eternal Night' and 'A Necessary Evil' jointly constitute the most exciting epic/trad brace I’ve heard this year, the former taking all the surprising routes to success, including a Candlemass twist to the chorus, and the latter simply beating the old masters at what they do best. That’s what I’m going to remember We Shall Overcome for, and that’s why it’s a mandatory recommendation for all curious fans of full-blooded metal.

gasmask colostomy



..::TRACK-LIST::..

1. Blessed Are The Meek 01:01
2. The Heart Of Eternal Night 06:54
3. Natural Habitat 04:36
4. Since The Sun Was Young 05:32
5. From Our Ashes We Will Rise 05:10
6. A Journey To Eternity 01:47
7. We Shall Overcome 07:53
8. A Gathering Of Clouds 04:46
9. A Necessary Evil 05:07
10. 1986 Book 1 - The Vision 01:36
11. A New Dark Age 07:11



..::OBSADA::..

Vinz Clortho - Vocals, Drums, Keyboards
Tony Scoleri - Guitars, Bass
Volguus Zildrohar - Guitars, Bass




https://www.youtube.com/watch?v=PiJzhxjCSu8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

'Will of Gods Is a Great Power' to album kompletny i monumentalny wkład rusi kijowskiej w oranie światowego poletka epickiego doom metalu. Nie będzie szczególnie kontrowersyjnym stwierdzenie, że Scald to połączenie epickiego Bathory z Candlemass. Nad wszystko wybija się jednak melancholijny jak skurwysyn głos niejakiego Agila, wyśpiewującego nad taflą jeziora swe wieszczące klęskę i opiewające majestat natury hymny, przy czym wczuwa się, jakby jutra nie było. I los nie był dla niego łaskawy, już w rok po premierze albumu, zginął w wypadku kolejowym, tym samym kończąc historię Scald. Pozostali członkowie założyli folk metalowy Tumulus, nawiązując do jednego z kawałków na płycie.

Yog


Perfection – the state of being perfect; being entirely without fault or defect; satisfying all requirements; corresponding to an ideal standard or abstract concept. I think we all understand the concept of perfection, but how do we apply it to music? Music is so incredibly subjective and so emotionally charged. The emotion music elicits isn’t quantifiable or tangible. Here on site, I’ve already given three albums a perfect score and I’m about to do that again. To me, an album doesn’t need to be consistent all the way through to be perfect, nor does it need every note to be flawlessly arranged. Some albums have something very special – a type of aura. If the album accomplishes everything it set out to do, and nothing else has been able to replicate it or get close, then it’s perfect. By this criteria, Scald’s Will of the Gods is Great Power is a perfect album.

I still distinctly remember the very first time I listened to Scald. I was young and just starting to dive into the epic doom metal scene with bands like Candlemass, Solitude Aeturnus, and Solstice. I asked a close friend, someone I considered a mentor, for more bands in that vein and he told me to listen to Scald as soon as possible. I was in for a treat – I put on Will of the Gods is Great Power shortly after speaking with him and I was hit immediately with a wave of emotion. This album had something very special indeed. I felt utterly overwhelmed, but amazed at the same time that I found music like this. The pure sense of wonder and astonishment persists for me today, over a decade later.

My experience with Scald is not a unique one. I’ve witnessed firsthand others feeling the same admiration and amazement at their first listen of Will of the Gods is Great Power – some who otherwise would have never touched epic metal in any way. It’s difficult to distill the magic at work here, but on a high level Scald play slow paced, folk-infused, epic doom metal. When you think of this genre, Candlemass immediately come to mind, but that’s not really a big influence here. Scald draw their inspiration from Hammerheart-era Bathory and mix it with Manowar‘s Ross the Boss-era epics like “Secret of Steel” to create a powerful and triumphant sound.

Will of the Gods is Great Power clocks in at over fifty minutes and features just six tracks. When songs are simple, slow, and average over nine minutes there’s a serious risk of being dull and drawn out, but that’s not the case here in the slightest. Every note, every folk passage, every riff, every synth touch, every beautiful vocal melody – it all matters and has massive impact. Instead of being long and boring, the songs feel painfully short. I’m always left yearning for more when the album ends and I often find myself starting it back up immediately.

The production plays a huge part in making Will of the Gods is Great Power so mesmerizing and addicting. On the whole, it’s rougher than most albums in the epic doom style. Instead of being warm and bass heavy, Scald’s production is cold and virtually devoid of bass. The treble heavy production works in conjunction with a thin, razor-sharp guitar tone to create a wintery sound with a ton of bite. The drums and bass guitars are buried in the mix, accentuating the lead guitars and giving plenty of room for the band’s all star vocalist, Agyl, to drive the music and shine.

Agyl’s vocals are one of a kind and in a league entirely of their own. It’s impossible for me to discuss him without sounding hyperbolic, but he is genuinely one of my favorite metal vocalists. His tone is phenomenal and when combined with his bombastic and dramatic delivery it creates a deadly combination. Agyl compliments the instrumentation nicely and is often at the forefront of the music, allowing him to be the band’s centerpiece. Scald gives him all the room possible to drive the music and few do this as effectively as Agyl. He typically sits at a lower register, but there are plenty of moments where he shows off his tremendous range and graces us with his haunting highs. There’s a powerful moment half way through the track “A Tumulus” where he sings entirely in his highs, giving me shivers everytime without fail. The only complaint I’ve ever seen concerning Agyl is around his pronunciation. Given that Scald are a Russian band, Agyl’s first language isn’t English and this is painfully clear. He has difficulty pronouncing words clearly and sometimes it feels like he’s singing with a mouth full of cottonballs as a result. It’s largely incomprehensible and he could be insulting my mother for all I know, but it doesn’t matter. I don’t need to make out the words he’s singing to understand that Agyl’s voice is simply beautiful.

Unfortunately, Agyl passed away in a tragic accident very shortly after the release of Will of the Gods is Great Power. Scald split in 1997 with just this lone album as their legacy, but what a legacy it is. With just one album, Scald left a lasting impact far exceeding what many bands accomplish with expansive catalogs. I have listened to this album countless times over the years and the sense of wonder that overcame me the very first time is still there the hundredth time.

Marcohateshipsters



‘Epic’ has become a bit overused in the world of metal with hundreds of bands often completely wrongly being tagged with the term. It’s a pity really, because often bands that truly do deserve the tag get completely buried, and ‘Will of the Gods is Great Power’ from Russia’s Scald is one album that really does in every way qualify as one of the most ‘epic’ sounding albums ever.

The album features a fantastic mixture of the majestic grand riffs and vivid imagery of Bathory’s Viking metal style albums such as ’Hammerheart’ which it is clearly hugely influenced by and the crushing slow tempos and down tuned guitars of traditional doom bands like Candlemass and Solitude Aeturnus. Every riff is equally powerful, and combined with the Viking-themed lyrics can conjure up images of ancient lands and Viking warriors that most so-called ‘Viking metal’ bands can only dream of doing.

While the music isn’t particularly complex, the instrumentation is superb throughout and the music is structured and composed perfectly with a perfect mix of heavy riffs and melody, staying completely gripping through the long song lengths. The guitar work in particular is amazing. As well as the great riffs there are with plenty of sweeping guitar solos, all of which are well composed and sometimes breathtakingly beautiful and emotional. All of the music is played on just guitar, bass and drums apart from waves and wind sound effects used to enhance the atmosphere and chimes playing a hypnotic melody on ‘Ragnaradi Eve’.

Released first only on tape, it survived only because of the quality of the music to be remastered on CD. The remastering didn’t do much though, because the production is still awful. While the bass is clear, the guitars are thin and the drums are ridiculously weak. The thing is, while some may be put off, the production in many ways actually helps the music. While taking away some of the power that most doom contains, the production makes the atmosphere sound completely natural and believable, in a way similar to good quality black metal that gets the production ‘right’ like Ulver’s ‘Bergtatt’. The production can take a while to get used to however, and may not be immediately appealing. The more you get used to it though, the less noticeable it becomes.

The vocals are most affected by the production, which is one of the album’s biggest problems. Maxim "Agyl" Adrianov, who sadly passed away in 1997 leading to the band’s break-up, was clearly an incredible singer, with a range that seemingly effortlessly managed to go from a low growl to an ethereal high pitched wail. Agyl could definitely rival the very best of epic doom metal singers such as Messiah Marcolin, though his singing is unfortunately very restricted by the production. The vocals sound distant and unclear, buried under the instruments. This does help the atmosphere somewhat, but it makes his singing seem a lot less impressive, especially when he sings the higher notes. It also makes it very hard to understand the lyrics which are well-written for a non-Native speaker and fit the atmosphere perfectly.

‘Will of the Gods is Great Power’ is overall an incredible album with the only real flaw being certain parts in the production. Scald borrow from Bathory and Candlemass, and manage to reach the same quality, arguably even surpassing them. A must for any fan of epic doom metal.

username345



..::TRACK-LIST::..

CD 1:
1. Night Sky
2. Eternal Stone
3. Ragnaradi Eve
4. Sepulchral Bonfire
5. A Tumulus
6. In The Open Sea

CD 2:
1. My Sin (Live 1993)
2. Ragnaradi Eve (Live 1993)
3. Hail To England
4. Ravens (1997)
5. Blues Improvisation (1997)
6. Ross - Poy Guslyar! (1991)
7. Ross - Kuznets Voiny (1991)
8. Ross - Cherny Zamok (1991)
9. Ross - Sokol (1991)
10. Ross - Kanun Ragnaradi (1993)



..::OBSADA::..

Agil (R.I.P. 1997) - Vocals, Lyrics
Harald - Guitars
Karry - Guitars, Keyboards
Velingor - Bass, Lyrics
Ottar - Drums, Percussion, Vocals (backing) (track 4)




https://www.youtube.com/watch?v=4t2249v5Pbs



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Piękne miasto Werona w północnych Włoszech jest dobrze znane ze swojej średniowiecznej architektury i jako miejsce akcji Romea i Julii Szekspira.
Być może mniej znany jest fakt, że w latach 80. i 90. miała również kwitnącą scenę doomową. To właśnie z tej sceny wyłonił się EPITAPH .

Wydali 3 dema, z których ostatnie ukazało się około 1994 roku. Zespoły doomowe znane są ze swojego wolnego tempa, ale EPITAPH potrzebowało prawie 30 lat od momentu, kiedy zaczęli, aby w końcu wydać swój debiutancki album.
Nawet jak na standardy doomu, szybkość POWALA!!!

Dla fanów TROUBLE, SAINT VITUS i SPIRITUS MORTIS...



“So let it be written, so let it be done…”; only that our friends here didn’t have to kill any pharaoh sons be it first or second born, although no one can explain why they hid from sight for whole 20 years after a string of pretty cool demos released in the late-80’s/early-90’s. This act is the continuation of the very-short lived trad doom metal stint Sacrilege, an act who only produced one demo in 1987 (later posthumously re-released under the “Demon Woman” title in 2013), founded by former members of the atmospheric doom/rock legends Black Hole, the drummer Mauro Tollini and the guitar player Nicola Murari.

The demo material was a faithful follow-up to the delivery from the Sacrilege only demo, classic traditional doom only served with a better, crisper sound quality and with less fast-paced deviations. However, instead of nailing the anticipated full-length, the guys vanished, literally without a trace. Their time eventually came, again some two decades later, with the album reviewed here. The delivery has moved a bit towards the epic side but the trad motifs are still quite prominent for one to immediately start screaming “Candlemass!” or “Solitude Aeturnus!” at the top of his/her lungs; in other words, think something along the lines of the Germans Mirror of Deception or Dawn of Winter, the bouncy dynamics of “Beyond the Mirror” not far from the belligerent doomisms of Trouble even, the more officiant setting instilled by ship-sinkers like “Sacred and Prophane” and the funereal-like masterpiece “The Battle of Inside”.

The seismicity reaches Richter-esque proportions on the mournful but restlessly effective 9-min saga “Daughters of Lot”, a great summation of all things doom after which the band switch to more volatile less doom-fixated rhythms with the strangely uplifting “Loser One” and the cantankerous power/doom blender “Necronomicon”, all more aggressive rebellions invariably mortified on the imposing piece of sorrow and lament “Confuse the Light”, a glorious encyclopaedic epitaph with sharp cutting guitars and a supreme quieter melancholic finale.

An act of the kind is bound to have a strong performance behind the mike, and the singer Emiliano Cioffi (also the doom-laden one-album-wonder All Souls' Day (“Into the Mourning”, 2001) by no means disappoints his soaring emotional croons leading the dark sombre procession with all the authority that can be mustered. The man neither wails not pitches it higher but his steady melodic timbre never falters, coming as a more composed lower-pitched Robert Lowe (Solitude Aeturnus, Candlemass), occasionally acquiring more quarrelsome tones on the more intense moments.

The sequel “Claws” was woven of pretty similar motifs and nuances, another fairly strong showing that placed the guys right next to primal doom providers from their homeland like Disharmonic, Black Oath, The Foreshadowing, Fangtooth, Crimson Dawn, Abysmal Grief, The Black, Night Gaunt, etc. Yes, Italy has grown into one of the biggest scenes for the supply of volcanic antediluvian reverberations in the last 10/15 years, and with our friends around it seems as though the word “epitaph” will be the last one to be spelt across the sky over there.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond the Mirror 06:38
2. Ancient Rite 06:45
3. Sacred and Prophane 06:03
4. The Battle of Inside 06:41
5. Daughters of Lot 09:08
6. Loser One 06:13
7. Necronomicon 06:40
8. Confuse the Light 07:48



..::OBSADA::..

Nicola Murari - Bass
Mauro Tollini - Drums
Emiliano Cioffi - Vocals
Lorenzo Loatelli - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=-aGvvnoh6rg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Piękne miasto Werona w północnych Włoszech jest dobrze znane ze swojej średniowiecznej architektury i jako miejsce akcji Romea i Julii Szekspira.
Być może mniej znany jest fakt, że w latach 80. i 90. miała również kwitnącą scenę doomową. To właśnie z tej sceny wyłonił się EPITAPH .

Wydali 3 dema, z których ostatnie ukazało się około 1994 roku. Zespoły doomowe znane są ze swojego wolnego tempa, ale EPITAPH potrzebowało prawie 30 lat od momentu, kiedy zaczęli, aby w końcu wydać swój debiutancki album.
Nawet jak na standardy doomu, szybkość POWALA!!!

Dla fanów TROUBLE, SAINT VITUS i SPIRITUS MORTIS...



“So let it be written, so let it be done…”; only that our friends here didn’t have to kill any pharaoh sons be it first or second born, although no one can explain why they hid from sight for whole 20 years after a string of pretty cool demos released in the late-80’s/early-90’s. This act is the continuation of the very-short lived trad doom metal stint Sacrilege, an act who only produced one demo in 1987 (later posthumously re-released under the “Demon Woman” title in 2013), founded by former members of the atmospheric doom/rock legends Black Hole, the drummer Mauro Tollini and the guitar player Nicola Murari.

The demo material was a faithful follow-up to the delivery from the Sacrilege only demo, classic traditional doom only served with a better, crisper sound quality and with less fast-paced deviations. However, instead of nailing the anticipated full-length, the guys vanished, literally without a trace. Their time eventually came, again some two decades later, with the album reviewed here. The delivery has moved a bit towards the epic side but the trad motifs are still quite prominent for one to immediately start screaming “Candlemass!” or “Solitude Aeturnus!” at the top of his/her lungs; in other words, think something along the lines of the Germans Mirror of Deception or Dawn of Winter, the bouncy dynamics of “Beyond the Mirror” not far from the belligerent doomisms of Trouble even, the more officiant setting instilled by ship-sinkers like “Sacred and Prophane” and the funereal-like masterpiece “The Battle of Inside”.

The seismicity reaches Richter-esque proportions on the mournful but restlessly effective 9-min saga “Daughters of Lot”, a great summation of all things doom after which the band switch to more volatile less doom-fixated rhythms with the strangely uplifting “Loser One” and the cantankerous power/doom blender “Necronomicon”, all more aggressive rebellions invariably mortified on the imposing piece of sorrow and lament “Confuse the Light”, a glorious encyclopaedic epitaph with sharp cutting guitars and a supreme quieter melancholic finale.

An act of the kind is bound to have a strong performance behind the mike, and the singer Emiliano Cioffi (also the doom-laden one-album-wonder All Souls' Day (“Into the Mourning”, 2001) by no means disappoints his soaring emotional croons leading the dark sombre procession with all the authority that can be mustered. The man neither wails not pitches it higher but his steady melodic timbre never falters, coming as a more composed lower-pitched Robert Lowe (Solitude Aeturnus, Candlemass), occasionally acquiring more quarrelsome tones on the more intense moments.

The sequel “Claws” was woven of pretty similar motifs and nuances, another fairly strong showing that placed the guys right next to primal doom providers from their homeland like Disharmonic, Black Oath, The Foreshadowing, Fangtooth, Crimson Dawn, Abysmal Grief, The Black, Night Gaunt, etc. Yes, Italy has grown into one of the biggest scenes for the supply of volcanic antediluvian reverberations in the last 10/15 years, and with our friends around it seems as though the word “epitaph” will be the last one to be spelt across the sky over there.

Bayern



..::TRACK-LIST::..

1. Beyond the Mirror 06:38
2. Ancient Rite 06:45
3. Sacred and Prophane 06:03
4. The Battle of Inside 06:41
5. Daughters of Lot 09:08
6. Loser One 06:13
7. Necronomicon 06:40
8. Confuse the Light 07:48



..::OBSADA::..

Nicola Murari - Bass
Mauro Tollini - Drums
Emiliano Cioffi - Vocals
Lorenzo Loatelli - Guitars



https://www.youtube.com/watch?v=-aGvvnoh6rg



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przyjemna i treściwa produkcja, świetna technika.
Cóż można dodać... Bardzo dobra płyta!



One of my most anticipated releases of the year, ‘Where Gods Live and Men Die’ does not disappoint. Capilla Ardiente is easily the most interesting doom metal band in the world these days, as they incorporate all the traits of the genre, but manage to put their own spin on them with elements of doom/death – though those are admittedly limited on their new album – and epic tradtional heavy metal. All of their material so far has been an adventure to listen to, and their third full-length is no different. It is a must-hear for anyone who likes slower metal.

Compositionally, it would not be a stretch to call Capilla Ardiente a progressive doom metal band, were it not for the Solitude Aeturnus clones that usually carry that moniker. The four long songs – only ‘As I Lie on the Summit’ stays under the ten-minute mark, and only just – go through a lot of different movements, almost as if they are the metallic equivalents of symphonic poems, full of subtle tempo and atmosphere changes, as well as truly monumental riff work. On top of that, Felipe Plaza Kutzbach once again proves that he possesses the ultimate clean voice for mournful metal.

There aren’t any truly funereal dirge sections on ‘Where Gods Live and Men Die’ like there occasionally were on the band’s incredible debut full-length ‘Bravery, Truth and the Endless Darkness‘. However, the album is such a dynamic work that this does not matter. For one, the sense of desperate anger in Capilla Ardiente’s music remains. Also, while ‘Where Gods Live and Men Die’ might spend more time in lower mid-tempo territory than any of its predecessors, bassist Claudio Botarro Neira’s adventurous songwriting makes it easy to just zone out and let the music take you on the journey it wants to take you on.

Because the songs on ‘Where Gods Live and Men Die’ are written as movements or chapters in a story rather than traditional songs with a clear verse-chorus structure, the album is best experienced listened to in one setting. Every transition makes sense, though. For example: when opening track ‘Envenomed’ moves from a surprisingly melodic guitar solo by Julio Bórquez to a haunting quieter section that seamlessly morphs into an ultra-doomy climax, it becomes clear that Botarro Neira carefully constructs his compositions. ‘The Hands of Fate Around My Neck’ is the most accessible, traditional doom metal track here, while ‘Now Here. Nowhere.’ has the most recognizable riffs.

Once there was a time when it was unimaginable that the best band, the best singer, and the best composer in doom metal would be from a country like Chile. Yet, that is exactly what’s happening now. Capilla Ardiente just does doom metal right. So right, in fact, that people who are intrigued by the characteristics of the genre, but bored by the way most doom metal bands employ them might find exactly what they need on ‘Where Gods Live and Men Die’. It is another masterpiece of relatively slow, adventurous heavy metal that doesn’t really sound like anyone else. Highly recommended.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. Envenomed 12:20
2. The Hands of Fate Around My Neck 10:41
3. Now Here. Nowhere. 12:36
4. As I Lie on the Summit 09:44



..::OBSADA::..

Felipe Plaza Kutzbach - Vocals
Julio Bórquez - Guitars
Igor Leiva - Guitars
Claudio Botarro Neira - Bass
Francisco Aguirre - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=Wz9PDl1NC6M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Przyjemna i treściwa produkcja, świetna technika.
Cóż można dodać... Bardzo dobra płyta!



One of my most anticipated releases of the year, ‘Where Gods Live and Men Die’ does not disappoint. Capilla Ardiente is easily the most interesting doom metal band in the world these days, as they incorporate all the traits of the genre, but manage to put their own spin on them with elements of doom/death – though those are admittedly limited on their new album – and epic tradtional heavy metal. All of their material so far has been an adventure to listen to, and their third full-length is no different. It is a must-hear for anyone who likes slower metal.

Compositionally, it would not be a stretch to call Capilla Ardiente a progressive doom metal band, were it not for the Solitude Aeturnus clones that usually carry that moniker. The four long songs – only ‘As I Lie on the Summit’ stays under the ten-minute mark, and only just – go through a lot of different movements, almost as if they are the metallic equivalents of symphonic poems, full of subtle tempo and atmosphere changes, as well as truly monumental riff work. On top of that, Felipe Plaza Kutzbach once again proves that he possesses the ultimate clean voice for mournful metal.

There aren’t any truly funereal dirge sections on ‘Where Gods Live and Men Die’ like there occasionally were on the band’s incredible debut full-length ‘Bravery, Truth and the Endless Darkness‘. However, the album is such a dynamic work that this does not matter. For one, the sense of desperate anger in Capilla Ardiente’s music remains. Also, while ‘Where Gods Live and Men Die’ might spend more time in lower mid-tempo territory than any of its predecessors, bassist Claudio Botarro Neira’s adventurous songwriting makes it easy to just zone out and let the music take you on the journey it wants to take you on.

Because the songs on ‘Where Gods Live and Men Die’ are written as movements or chapters in a story rather than traditional songs with a clear verse-chorus structure, the album is best experienced listened to in one setting. Every transition makes sense, though. For example: when opening track ‘Envenomed’ moves from a surprisingly melodic guitar solo by Julio Bórquez to a haunting quieter section that seamlessly morphs into an ultra-doomy climax, it becomes clear that Botarro Neira carefully constructs his compositions. ‘The Hands of Fate Around My Neck’ is the most accessible, traditional doom metal track here, while ‘Now Here. Nowhere.’ has the most recognizable riffs.

Once there was a time when it was unimaginable that the best band, the best singer, and the best composer in doom metal would be from a country like Chile. Yet, that is exactly what’s happening now. Capilla Ardiente just does doom metal right. So right, in fact, that people who are intrigued by the characteristics of the genre, but bored by the way most doom metal bands employ them might find exactly what they need on ‘Where Gods Live and Men Die’. It is another masterpiece of relatively slow, adventurous heavy metal that doesn’t really sound like anyone else. Highly recommended.

Agonymph



..::TRACK-LIST::..

1. Envenomed 12:20
2. The Hands of Fate Around My Neck 10:41
3. Now Here. Nowhere. 12:36
4. As I Lie on the Summit 09:44



..::OBSADA::..

Felipe Plaza Kutzbach - Vocals
Julio Bórquez - Guitars
Igor Leiva - Guitars
Claudio Botarro Neira - Bass
Francisco Aguirre - Drums




https://www.youtube.com/watch?v=Wz9PDl1NC6M



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Amerykanów z APOSTLE OF SOLITUDE. Ponad godzina monumentalnego doom metalu!!!
Europejskie wydanie z bonusowymi utworami w postaci coverów Thin Lizzy, Misfits i Celtic Frost!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Last Sunrise (Requiem) 4:09
2. Acknowledging The Demon 3:06
3. Other Voices 2:26
4. Letting Go Of The Wheel 8:59
5. Hunter Sick Rapture 4:45
6. December Drives Me To Tears (Piano Mike Bridavsky) 7:54
7. Sister Cruel 7:01
8. Frontiers Of Pain 7:08
9. Coldest Love 8:19

Bonus Tracks:
10. Emerald (Thin Lizzy cover) 4:10
11. Where Eagles Dare (The Misfits cover) 2:00
12. Procreation Of The Wicked (Celtic Frost cover) 4:14



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Brent McClellan
Drums - Corey Webb
Guitar - Justin Avery
Guitar, Vocals - Chuck Brown




https://www.youtube.com/watch?v=w5dU3_nMVYQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Drugi album Amerykanów z APOSTLE OF SOLITUDE. Ponad godzina monumentalnego doom metalu!!!
Europejskie wydanie z bonusowymi utworami w postaci coverów Thin Lizzy, Misfits i Celtic Frost!!!



..::TRACK-LIST::..

1. Last Sunrise (Requiem) 4:09
2. Acknowledging The Demon 3:06
3. Other Voices 2:26
4. Letting Go Of The Wheel 8:59
5. Hunter Sick Rapture 4:45
6. December Drives Me To Tears (Piano Mike Bridavsky) 7:54
7. Sister Cruel 7:01
8. Frontiers Of Pain 7:08
9. Coldest Love 8:19

Bonus Tracks:
10. Emerald (Thin Lizzy cover) 4:10
11. Where Eagles Dare (The Misfits cover) 2:00
12. Procreation Of The Wicked (Celtic Frost cover) 4:14



..::OBSADA::..

Bass Guitar - Brent McClellan
Drums - Corey Webb
Guitar - Justin Avery
Guitar, Vocals - Chuck Brown




https://www.youtube.com/watch?v=w5dU3_nMVYQ



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ciężkie, intensywne, rasowe amerykańskie granie z zaskakująco przystępnymi aranżami to sygnatura BEDOWYN.
Niesamowita atmosfera, swoboda ale i moc dźwięków na “Blood of the Fall” sprawiają, że BEDOWYN ma szansę zostać liczącym się zespołem w swoim gatunku po obu stronach Atlantyku. Takiego brzmienia nie da się podrobić, tego feelingu nie da się niczym zastąpić! Tak się gra tylko w USA!
A BEDOWYN gra szczerą i bezpretensjonalną muzykę, która przypadnie do gustu nie tylko fanom BARONESS czy ORANGE GOBLIN.

Wydawca


Kwartet Amerykanów z Północnej Karoliny pod koniec 2015 roku zarejestrował i własnym sumptem wydał debiutancki album "Blood of The Fall", który wzbudza refleksję, iż Mastodon, Baroness czy Orange Goblin mogą mieć obawy o swoją pozycję. To kapitalne pięćdziesiąt minut soczyście brzmiącego metalu, nierównomiernie rozłożonego pomiędzy gatunki heavy, doom, sludge, stoner i thrash. To zarazem opowieść o mrocznym obliczu ludzkości. Prawdziwe biczowanie dźwiękiem i słowem.

Niewiele brakowało, aby "Blood of The Fall" nie ukazał się na polskim rynku, ale sprawy w swoje ręce wzięła opolska wylęgarnia ekstremalnego metalu Via Nocturna, dzięki której duży debiut Bedowyn będzie miał swoją premierę w Polsce pod koniec maja 2016 roku. Warto się przygotować do tego okresu o wiele staranniej, niż do Światowych Dni Młodzieży, bowiem "Blood of The Fall" to materiał zasługujący na wszelkie uznanie. Krążek, który poraża swoim klimatem, dopracowaną sekcją instrumentalną i wokalną, a także niebanalnymi strukturami utworów i gładkim przemieszczaniem się pomiędzy nimi. Myślę więc, że już tylko jakieś żałosne chwile dzielą Bedowyn od zdobycia szerokiego uznania na całym świecie.

Rzeczywistość "Blood of The Fall" to sporo brudu - instrumentalnego w dwóch wydaniach kompozycji "The Horde" i w utworze "For a Fleeting Moment", ale też instrumentalno-wokalnego w pozostałej części albumu. Pierwsze słowa wyśpiewane na krążku przez Alexa Traboulsiego w rytm perkusji Marca Campbella - rise! - to gwarantowane dreszcze na skórze. To odrodzona siła Mastodon. Sama kompozycja "Rite To Kill" wprowadzająca do lirycznego świata Bedowyn, instrumentalnie oparta na wspominanej perkusji i wielopiętrowych gitarach, nie daje wytchnienia swoją intensywnością. Wieńczy ją wysokiej klasy solo gitarowe. Zresztą Bedowyn nie oszczędza się na gitarach. Pod tym względem Mark Peters i Alex Traboulsi to z jednej strony metalowi wymiatacze, zaś z drugiej wirtuozi instrumentu. Dużo mówią o tym kompozycje "Cotard’s Blade" i "Lord Of The Suffering", będące swoistym koktajlem pomysłów formacji.

Wszechstronność czteroosobowej kapeli daje się zauważyć właściwie w każdym z numerów tworzących "Blood of The Fall". W ognisku ciężkich riffów, nadaktywnej perkusji, klimatycznych wokali i pulsującego basu, istnieje też przestrzeń dla fragmentów pytających o wrażliwość słuchacza, jak w "Leave The Living…For Dead". Zestawienie ze sobą ciężaru i drapieżności w okolicach melancholii wypada tu bardzo przekonująco. Tymczasem obecność na krążku folkowego utworu instrumentalnego "For a Fleeting Moment", opartego na gitarze akustycznej i szumie morza, pozwala sądzić, iż skala inspiracji Bedowyn nie ma końca. W owej refleksyjności rozpoczyna się także piękne zatytułowana kompozycja "Where Wings Will Burn", będąca moim zdaniem nieślubnym dzieckiem utworu "Sleeping Giant" Mastodon z 2006 roku. Tej konwencji nie wyłamuje też "Halfhand" z partią czystych (!) wokali i pokrętnej konstrukcji. To trzeba usłyszeć.

W zawartości płyty mieszczą się tu także kompozycje nad wyraz ciężkie, o wiele bardziej brutalne niż wściekłe, jak w przypadku numeru tytułowego. Są też numery kompozycje sprawiające wrażenie garażowego grania, szybkie, hałaśliwe i niespodziewane nośne, jak "I Am The Flood", który równocześnie proponuje dość egzotyczną solówkę gitarową. W każdym razie próba wypracowania jakiegoś schematu dla Bedowyn i jego debiutu mija się z celem. Zespół na przestrzeni jednej kompozycji potrafi przemieszczać się w różnych metalowych gatunkach. Całość nie brzmi pioniersko, takie rzeczy wyprawiały już wspominane w tekście kapele, ale kunszt zaprezentowanych pomysłów, poczucie nieustannie towarzyszącego oldschoolu i klimat albumu prowadzą do jedynej możliwej konkluzji - dzieło najlepsze.

Twórcy Bedowyn to muzycy w okolicach czterdziestki. Późno jak na start kariery, prawda? Nieprawda! W przypadku ich debiutanckiego "Blood of The Fall" mamy do czynienia z materiałem dojrzałym, gotowym by zdobywać świat i niszczyć konwencje. To jeden z najlepszych debiutów jakie kiedykolwiek słyszałem, a zarazem ilustracja metalu o największej sile rażenia.

Konrad Sebastian Morawski


Zaczyna się od wiatru. I riffu, który brzmi jakby napisał go Leif Edling. I trzeba uczciwie przyznać, że na kapelę, która firmuje się pojęciami „stoner” i „doom”, to porządna rekomendacja. Nie obawiajcie się jednak – Blood of the Fall pozbywa się ducha Candlemass już chwilę później, kiedy zaczyna się Rite to Kill. Wtedy poznajemy prawdziwe oblicze Bedowyn, zaskoczenia z Północnej Karoliny.

Raleigh, wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Łagodne zimy, gorące lata. Czasami susza, czasami huragan, czasami tornado. Ponad 400 tysięcy ludzi w średnim jak na amerykańskie standardy mieście. 3 razy więcej niż w leżącym nad oceanem w tym samym stanie Wilmington. Z Raleigh do Wilmington jest niecałe 200 kilometrów. W 2001 roku w Wilmington powstał kwartet ASG, którego ostatnim długograjem Blood Drive zasłuchuję się od trzech lat. Kwartet Bedowyn powstał zaś 10 lat później, w Raleigh. Pomiędzy ASG i Bedowyn jest sporo podobieństw.

Kiedy tylko w Rite to Kill z debiutanckiego długograja Bedowyn zatytułowanego Blood of the Fall kończy się ten pierwszy edlingowy riff, zaczynam odbierać kolejne znajome komunikaty. Tak brzmi mroczniejsza wersja ASG, nieco bardziej doomowa, nieco bardziej przemieszana z klasycznymi przebiegami na dwie gitary, które czasami przypominają nawet Grand Magus. Ale melodyka jest tu taka sama. Gdyby nie inny głos wokalisty miałbym pewnie problem z określeniem, który zespół skomponował I Am the Flood albo Leave the Living for Dead. Brzmienie jest bardzo podobne. Choć Bedowyn czasami napędza się podwójną stopa i tempem, na jakie ASG pewnie nigdy by się nie zdobyli, to w riffach i melodiach czuć takie samo pomieszanie duchoty, napięcia i specyficznego luzu, wyjebania, które przychodzi kiedy dedlajny sypią ci się z kalendarza, wierzyciele walą do drzwi, a ty w desperacji zaczynasz mieć wszystko w dupie. A kiedy Bedowyn zwalniają, głos wokalisty nagle roznosi po pomieszczeniu jak smak po kubeczkach smakowych, dokładnie jak w przypadku Jasona Shi, kiedy śpiewa „Caress me gently, I’m on fire”.

Może tak właśnie brzmi Północna Karolina?
Bedowyn i ASG są to siebie tak samo podobni, jak różni. Bedowyn są agresywniejsi, korzystają z większej liczby środków. Alex Traboulsi nie boi się wejść chwilami w blackmetalowy growl. Choć słuchałem tej płyty już co najmniej kilkanaście razy wciąż dziwię się, że Bedowyn są w stanie rozpłynąć się w dźwiękach niczym Baroness (Where Wings Will Burn), podeptać pięty Mastodon (Blood of the Fall), rozpędzić się do heavymetalowych temp (Lord of the Suffering) i wrócić na koniec do posępnych i posuwistych doomowych zginaczy karku (The Horde (Exodus)). A wszystko to przeplatają jeszcze intrygującymi refrenami, w których unosi się duch lat 90-tych.

Blood of the Fall Bedowyn będzie smakowitym kąskiem dla tych, którzy oczekują dusznego stoner/doomu, w którym mieszają się wpływy Pentagram, Orange Goblin, Trouble i Alabama Thunderpussy. Dla tych, którzy kilkanaście lat temu pokochali swoimi brudnymi serduchami Down, Corrosion of Conformity z Pepperem, płytka powinna być jak znalazł. Ja się bawiłem przednio. Ale ja uwielbiam ASG…

nmtr


Kapele takie jak Bedowyn to chyba idealny przykład tego, że nigdy nie należy zamykać się na poszukiwania nowych doznań w gatunku, który wydaje się być nam do cna wyeksploatowany. Stoner/doom metal od kilku lat przypomina mi, że pewna moda zawsze przemija, a pierwszą erupcję utalentowanych bandów zastępują epigoni, którzy przeważnie przelatują bez większego echa przez scenę. No cóż, polska wytwórnia – prężnie rozwijająca się Via Nocturna – wydała na płycie kompaktowej debiut amerykanów z Bedowyn i mówiąc szczerze, sięgnąłem po płytę Blood of the Fall bez większej nadziei na coś szczególnego… i jakże się myliłem.


Pochodząca z północno-karolińskiego Raleigh kapela raczej nie jest znana polskim maniakom stoner/doom metalu. Blood Of The Fall jest pełnoprawnym debiutem fonograficznym, a istniejąca od 2011 roku formacja doczekała się jedynie EP Wolves & Trees, która światło dzienne ujrzała w 2013 roku. Z kronikarskiego obowiązku dodam, że omawiana przeze mnie płyta swoją cyfrową premierę miała już rok temu, natomiast fizycznie pierwszy raz pojawia się dzięki Via Nocturna, która dotychczas fanom ostrych dźwięków kojarzona była z wydawnictw z kręgu black i death metalu.

Największym zaskoczeniem na Blood Of The Fall okazuje się dla mnie wszechstronność materiału i jego… przystępność. Tak, to drugie nie wzięło się znikąd, bo pomimo tego, że jesteśmy zewsząd atakowani ciężkim riffowaniem i niejednokrotnie brudny sound katuje nasze uszy, to wszystko jest spięte dosyć charakterystycznymi, dobrymi melodiami. Przykładem może być pędzący do przodu, bardzo dynamiczny kawałek Cotard’s Blade, w którym wwiercające się w moją świadomość linie wokalne są jednymi z najlepszych na albumie. Na płycie nie brakuje akustycznych brzmień, szczególnie widocznych w kawałku Halfland. Zespół pokusił się wzorem Tommy’ego Iommiego z klasycznych płyt Black Sabbath o akustyczną miniaturkę w postaci urokliwego For a Fleeting Moment.

Być może ta różnorodność na płycie wzięła się stąd, że zespół poszukuje własnego brzmienia i tożsamości, bo momentami ciężko nie zauważyć jawnych odniesień do mistrzów takiego grania, jak w utworze tytułowym, który spokojnie mógłby się znaleźć na LP Crack The Skye Mastodona, natomiast Lord of The Suffering brzmi nieco jak Black Sabbath z doładowaniem. Z drugiej strony, nic tylko przyklasnąć zespołowi, bo są to, jakby nie patrzeć, wybitne inspiracje.

Bedowyn faktycznie nie próbują wyważać otwartych drzwi, tylko konstruują swoje kompozycje najlepiej, jak się da, dostarczając przy tym mnóstwo radości słuchaczowi. Owszem, nie wszystkie kompozycje są strzałem w dziesiątkę, spokojnie mogłoby na płycie nie być takiego Where Wings Will Burn, który nie ma ciekawego tematu przewodniego i chyba za bardzo w tym kawałku rządzi chaos; jest to solidny track, który jednak ginie w tłumie lepszych. Ale są to chyba nieliczne uwagi płynące w kierunku całego albumu. Blood Of The Fall, to krążek, który przy odrobinie szczęścia powinien zamieszać w podsumowaniach roku, szczególnie wśród debiutantów w swoim gatunku.

Jakub Pożarowszczyk



..::TRACK-LIST::..

1. The Horde 01:17
2. Rite To Kill 05:53
3. Blood Of The Fall 04:51
4. Cotard's Blade 04:55
5. Leave The Living... For Dead 04:02
6. For A Fleeting Moment 02:58
7. Where Wings WIll Burn 05:40
8. I Am The Flood 03:59
9. Halfhand 05:36
10. Lord Of The Suffering 06:23
11. The Hord (Exodus) 03:11



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar - Mark Richard Peters
Lead Vocals, Rhythm Guitar - Alexander Traboulsi
Keyboards, Synth - Alex Traboulsi (tracks: 6), Geoff Dean (tracks: 1, 3, 8, 9)
Bass Guitar - Todd Parham
Drums, Engineer, Producer - Mark Campbell




https://www.youtube.com/watch?v=6yVz2Ix9Rew




SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Ciężkie, intensywne, rasowe amerykańskie granie z zaskakująco przystępnymi aranżami to sygnatura BEDOWYN.
Niesamowita atmosfera, swoboda ale i moc dźwięków na “Blood of the Fall” sprawiają, że BEDOWYN ma szansę zostać liczącym się zespołem w swoim gatunku po obu stronach Atlantyku. Takiego brzmienia nie da się podrobić, tego feelingu nie da się niczym zastąpić! Tak się gra tylko w USA!
A BEDOWYN gra szczerą i bezpretensjonalną muzykę, która przypadnie do gustu nie tylko fanom BARONESS czy ORANGE GOBLIN.

Wydawca


Kwartet Amerykanów z Północnej Karoliny pod koniec 2015 roku zarejestrował i własnym sumptem wydał debiutancki album "Blood of The Fall", który wzbudza refleksję, iż Mastodon, Baroness czy Orange Goblin mogą mieć obawy o swoją pozycję. To kapitalne pięćdziesiąt minut soczyście brzmiącego metalu, nierównomiernie rozłożonego pomiędzy gatunki heavy, doom, sludge, stoner i thrash. To zarazem opowieść o mrocznym obliczu ludzkości. Prawdziwe biczowanie dźwiękiem i słowem.

Niewiele brakowało, aby "Blood of The Fall" nie ukazał się na polskim rynku, ale sprawy w swoje ręce wzięła opolska wylęgarnia ekstremalnego metalu Via Nocturna, dzięki której duży debiut Bedowyn będzie miał swoją premierę w Polsce pod koniec maja 2016 roku. Warto się przygotować do tego okresu o wiele staranniej, niż do Światowych Dni Młodzieży, bowiem "Blood of The Fall" to materiał zasługujący na wszelkie uznanie. Krążek, który poraża swoim klimatem, dopracowaną sekcją instrumentalną i wokalną, a także niebanalnymi strukturami utworów i gładkim przemieszczaniem się pomiędzy nimi. Myślę więc, że już tylko jakieś żałosne chwile dzielą Bedowyn od zdobycia szerokiego uznania na całym świecie.

Rzeczywistość "Blood of The Fall" to sporo brudu - instrumentalnego w dwóch wydaniach kompozycji "The Horde" i w utworze "For a Fleeting Moment", ale też instrumentalno-wokalnego w pozostałej części albumu. Pierwsze słowa wyśpiewane na krążku przez Alexa Traboulsiego w rytm perkusji Marca Campbella - rise! - to gwarantowane dreszcze na skórze. To odrodzona siła Mastodon. Sama kompozycja "Rite To Kill" wprowadzająca do lirycznego świata Bedowyn, instrumentalnie oparta na wspominanej perkusji i wielopiętrowych gitarach, nie daje wytchnienia swoją intensywnością. Wieńczy ją wysokiej klasy solo gitarowe. Zresztą Bedowyn nie oszczędza się na gitarach. Pod tym względem Mark Peters i Alex Traboulsi to z jednej strony metalowi wymiatacze, zaś z drugiej wirtuozi instrumentu. Dużo mówią o tym kompozycje "Cotard’s Blade" i "Lord Of The Suffering", będące swoistym koktajlem pomysłów formacji.

Wszechstronność czteroosobowej kapeli daje się zauważyć właściwie w każdym z numerów tworzących "Blood of The Fall". W ognisku ciężkich riffów, nadaktywnej perkusji, klimatycznych wokali i pulsującego basu, istnieje też przestrzeń dla fragmentów pytających o wrażliwość słuchacza, jak w "Leave The Living…For Dead". Zestawienie ze sobą ciężaru i drapieżności w okolicach melancholii wypada tu bardzo przekonująco. Tymczasem obecność na krążku folkowego utworu instrumentalnego "For a Fleeting Moment", opartego na gitarze akustycznej i szumie morza, pozwala sądzić, iż skala inspiracji Bedowyn nie ma końca. W owej refleksyjności rozpoczyna się także piękne zatytułowana kompozycja "Where Wings Will Burn", będąca moim zdaniem nieślubnym dzieckiem utworu "Sleeping Giant" Mastodon z 2006 roku. Tej konwencji nie wyłamuje też "Halfhand" z partią czystych (!) wokali i pokrętnej konstrukcji. To trzeba usłyszeć.

W zawartości płyty mieszczą się tu także kompozycje nad wyraz ciężkie, o wiele bardziej brutalne niż wściekłe, jak w przypadku numeru tytułowego. Są też numery kompozycje sprawiające wrażenie garażowego grania, szybkie, hałaśliwe i niespodziewane nośne, jak "I Am The Flood", który równocześnie proponuje dość egzotyczną solówkę gitarową. W każdym razie próba wypracowania jakiegoś schematu dla Bedowyn i jego debiutu mija się z celem. Zespół na przestrzeni jednej kompozycji potrafi przemieszczać się w różnych metalowych gatunkach. Całość nie brzmi pioniersko, takie rzeczy wyprawiały już wspominane w tekście kapele, ale kunszt zaprezentowanych pomysłów, poczucie nieustannie towarzyszącego oldschoolu i klimat albumu prowadzą do jedynej możliwej konkluzji - dzieło najlepsze.

Twórcy Bedowyn to muzycy w okolicach czterdziestki. Późno jak na start kariery, prawda? Nieprawda! W przypadku ich debiutanckiego "Blood of The Fall" mamy do czynienia z materiałem dojrzałym, gotowym by zdobywać świat i niszczyć konwencje. To jeden z najlepszych debiutów jakie kiedykolwiek słyszałem, a zarazem ilustracja metalu o największej sile rażenia.

Konrad Sebastian Morawski


Zaczyna się od wiatru. I riffu, który brzmi jakby napisał go Leif Edling. I trzeba uczciwie przyznać, że na kapelę, która firmuje się pojęciami „stoner” i „doom”, to porządna rekomendacja. Nie obawiajcie się jednak – Blood of the Fall pozbywa się ducha Candlemass już chwilę później, kiedy zaczyna się Rite to Kill. Wtedy poznajemy prawdziwe oblicze Bedowyn, zaskoczenia z Północnej Karoliny.

Raleigh, wschodnie wybrzeże Stanów Zjednoczonych. Łagodne zimy, gorące lata. Czasami susza, czasami huragan, czasami tornado. Ponad 400 tysięcy ludzi w średnim jak na amerykańskie standardy mieście. 3 razy więcej niż w leżącym nad oceanem w tym samym stanie Wilmington. Z Raleigh do Wilmington jest niecałe 200 kilometrów. W 2001 roku w Wilmington powstał kwartet ASG, którego ostatnim długograjem Blood Drive zasłuchuję się od trzech lat. Kwartet Bedowyn powstał zaś 10 lat później, w Raleigh. Pomiędzy ASG i Bedowyn jest sporo podobieństw.

Kiedy tylko w Rite to Kill z debiutanckiego długograja Bedowyn zatytułowanego Blood of the Fall kończy się ten pierwszy edlingowy riff, zaczynam odbierać kolejne znajome komunikaty. Tak brzmi mroczniejsza wersja ASG, nieco bardziej doomowa, nieco bardziej przemieszana z klasycznymi przebiegami na dwie gitary, które czasami przypominają nawet Grand Magus. Ale melodyka jest tu taka sama. Gdyby nie inny głos wokalisty miałbym pewnie problem z określeniem, który zespół skomponował I Am the Flood albo Leave the Living for Dead. Brzmienie jest bardzo podobne. Choć Bedowyn czasami napędza się podwójną stopa i tempem, na jakie ASG pewnie nigdy by się nie zdobyli, to w riffach i melodiach czuć takie samo pomieszanie duchoty, napięcia i specyficznego luzu, wyjebania, które przychodzi kiedy dedlajny sypią ci się z kalendarza, wierzyciele walą do drzwi, a ty w desperacji zaczynasz mieć wszystko w dupie. A kiedy Bedowyn zwalniają, głos wokalisty nagle roznosi po pomieszczeniu jak smak po kubeczkach smakowych, dokładnie jak w przypadku Jasona Shi, kiedy śpiewa „Caress me gently, I’m on fire”.

Może tak właśnie brzmi Północna Karolina?
Bedowyn i ASG są to siebie tak samo podobni, jak różni. Bedowyn są agresywniejsi, korzystają z większej liczby środków. Alex Traboulsi nie boi się wejść chwilami w blackmetalowy growl. Choć słuchałem tej płyty już co najmniej kilkanaście razy wciąż dziwię się, że Bedowyn są w stanie rozpłynąć się w dźwiękach niczym Baroness (Where Wings Will Burn), podeptać pięty Mastodon (Blood of the Fall), rozpędzić się do heavymetalowych temp (Lord of the Suffering) i wrócić na koniec do posępnych i posuwistych doomowych zginaczy karku (The Horde (Exodus)). A wszystko to przeplatają jeszcze intrygującymi refrenami, w których unosi się duch lat 90-tych.

Blood of the Fall Bedowyn będzie smakowitym kąskiem dla tych, którzy oczekują dusznego stoner/doomu, w którym mieszają się wpływy Pentagram, Orange Goblin, Trouble i Alabama Thunderpussy. Dla tych, którzy kilkanaście lat temu pokochali swoimi brudnymi serduchami Down, Corrosion of Conformity z Pepperem, płytka powinna być jak znalazł. Ja się bawiłem przednio. Ale ja uwielbiam ASG…

nmtr


Kapele takie jak Bedowyn to chyba idealny przykład tego, że nigdy nie należy zamykać się na poszukiwania nowych doznań w gatunku, który wydaje się być nam do cna wyeksploatowany. Stoner/doom metal od kilku lat przypomina mi, że pewna moda zawsze przemija, a pierwszą erupcję utalentowanych bandów zastępują epigoni, którzy przeważnie przelatują bez większego echa przez scenę. No cóż, polska wytwórnia – prężnie rozwijająca się Via Nocturna – wydała na płycie kompaktowej debiut amerykanów z Bedowyn i mówiąc szczerze, sięgnąłem po płytę Blood of the Fall bez większej nadziei na coś szczególnego… i jakże się myliłem.


Pochodząca z północno-karolińskiego Raleigh kapela raczej nie jest znana polskim maniakom stoner/doom metalu. Blood Of The Fall jest pełnoprawnym debiutem fonograficznym, a istniejąca od 2011 roku formacja doczekała się jedynie EP Wolves & Trees, która światło dzienne ujrzała w 2013 roku. Z kronikarskiego obowiązku dodam, że omawiana przeze mnie płyta swoją cyfrową premierę miała już rok temu, natomiast fizycznie pierwszy raz pojawia się dzięki Via Nocturna, która dotychczas fanom ostrych dźwięków kojarzona była z wydawnictw z kręgu black i death metalu.

Największym zaskoczeniem na Blood Of The Fall okazuje się dla mnie wszechstronność materiału i jego… przystępność. Tak, to drugie nie wzięło się znikąd, bo pomimo tego, że jesteśmy zewsząd atakowani ciężkim riffowaniem i niejednokrotnie brudny sound katuje nasze uszy, to wszystko jest spięte dosyć charakterystycznymi, dobrymi melodiami. Przykładem może być pędzący do przodu, bardzo dynamiczny kawałek Cotard’s Blade, w którym wwiercające się w moją świadomość linie wokalne są jednymi z najlepszych na albumie. Na płycie nie brakuje akustycznych brzmień, szczególnie widocznych w kawałku Halfland. Zespół pokusił się wzorem Tommy’ego Iommiego z klasycznych płyt Black Sabbath o akustyczną miniaturkę w postaci urokliwego For a Fleeting Moment.

Być może ta różnorodność na płycie wzięła się stąd, że zespół poszukuje własnego brzmienia i tożsamości, bo momentami ciężko nie zauważyć jawnych odniesień do mistrzów takiego grania, jak w utworze tytułowym, który spokojnie mógłby się znaleźć na LP Crack The Skye Mastodona, natomiast Lord of The Suffering brzmi nieco jak Black Sabbath z doładowaniem. Z drugiej strony, nic tylko przyklasnąć zespołowi, bo są to, jakby nie patrzeć, wybitne inspiracje.

Bedowyn faktycznie nie próbują wyważać otwartych drzwi, tylko konstruują swoje kompozycje najlepiej, jak się da, dostarczając przy tym mnóstwo radości słuchaczowi. Owszem, nie wszystkie kompozycje są strzałem w dziesiątkę, spokojnie mogłoby na płycie nie być takiego Where Wings Will Burn, który nie ma ciekawego tematu przewodniego i chyba za bardzo w tym kawałku rządzi chaos; jest to solidny track, który jednak ginie w tłumie lepszych. Ale są to chyba nieliczne uwagi płynące w kierunku całego albumu. Blood Of The Fall, to krążek, który przy odrobinie szczęścia powinien zamieszać w podsumowaniach roku, szczególnie wśród debiutantów w swoim gatunku.

Jakub Pożarowszczyk



..::TRACK-LIST::..

1. The Horde 01:17
2. Rite To Kill 05:53
3. Blood Of The Fall 04:51
4. Cotard's Blade 04:55
5. Leave The Living... For Dead 04:02
6. For A Fleeting Moment 02:58
7. Where Wings WIll Burn 05:40
8. I Am The Flood 03:59
9. Halfhand 05:36
10. Lord Of The Suffering 06:23
11. The Hord (Exodus) 03:11



..::OBSADA::..

Lead Guitar, Rhythm Guitar, Acoustic Guitar - Mark Richard Peters
Lead Vocals, Rhythm Guitar - Alexander Traboulsi
Keyboards, Synth - Alex Traboulsi (tracks: 6), Geoff Dean (tracks: 1, 3, 8, 9)
Bass Guitar - Todd Parham
Drums, Engineer, Producer - Mark Campbell




https://www.youtube.com/watch?v=6yVz2Ix9Rew




SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

GRAND MAGUS po początkowej fascynacji metalem zawierającym dużą dawkę stonera w niemal czystej postaci przeszedł po roku 2003 na pozycje heavy/doom i taką muzykę zawiera ten album, wydany w Europie przez Rise Above Records w czerwcu, ale premiera miała miejsce w Japonii już w maju (Victor).

Trzeci album GRAND MAGUS sprawia wrażenie płyty niedokończonej. Nie tylko dlatego, że to niecałe 40 minut muzyki, w tym trzy skromne miniatury instrumentalne, ale przede wszystkim, ponieważ pozostałe kompozycje, także niezbyt długie, wydają się szkicami, szkieletami czegoś większego, czego tu zabrakło.
Utworów na miarę "Baptised in Fire" czy "He Who Seeks Shall Find" i tego "monumentalizmu" z poprzedniego "Monument" wiele tu nie ma. Jest zarys, ale jakby zabrakło pomysłu na wykończenie na obudowanie tego i rozwinięcie pewnych wątków. Tych znakomitych wątków i motywów jest tu wiele i skompresowane w krótszych numerach także robią spore wrażenie.
To przede wszystkim soczysty heavy metal jak w "Kingslayer" i kapitalnym "Blood Oath". Słychać, że Christoffersson, gdy z lekka odchodzi od doomowego stylu wokalnego, jest równie przekonujący i dominujący. Zresztą, jakby nie śpiewał, to i tak jest jednym z najlepszych i najciekawszych, a przy tym oryginalnych i niepowtarzalnych głosów europejskiej sceny metalowej.
Dostojnie brzmi "Nine" gdzie mistycyzm łączy CANDLEMASS i skandynawski gothic metal, ale najlepiej GRAND MAGUS zawsze prezentował się w takich granych w umiarkowanym tempie kroczących i podbarwionych epic doom metalem kompozycjach jak "Wolf's Return". Tu jednak właśnie po raz pierwszy zdecydowanie pojawia się wrażenie, że można było z tego wycisnąć więcej, tak w tych wolnych partiach z powtarzanym motywem gitarowym jak w tych momentach szybszych z kruszącymi riffami heavy metalowymi. Tego mroku i ponurego horror metalu, jaki nieraz usłyszeć można było wcześniej, nie brak tu w "Repay in Kind" oraz w "Ashes" najbardziej tu doom metalowym, również jednak w jakby w skróconej muzycznie formie.
Tak na skróty nieco idzie GRAND MAGUS na tym LP... "Light Hater" to z kolei taki najbardziej typowy przykład dominacji "JB" nad muzyką i tu on panuje całkowicie nad własną gitarą i super mocnym basem Foxa w mistycznym songu odnoszącym się do kategorii heavy/doom w skandynawskim stylu.
To czego zabrakło w "Wolf's Return" pojawia się w formie quotro w jego części drugiej na końcu albumu i pozostaje jakieś wrażenie niedosytu.

Trochę świeżych pomysłów się tu przewija, ale słychać i autocytaty z niedalekiej przeszłości, będące czymś więcej niż tylko dookreśleniem własnego wypracowanego stylu.
Doskonałe super soczyste brzmienie i nienaganne wykonanie, przy czym sekcja rytmiczna jak zwykle lekko w cieniu głosu i gitary "JB" wykonała po raz kolejny swoją robotę wyśmienicie.
Mimo wszystko jednak, album poniżej możliwości i poniżej oczekiwań, zarys, ale nie w pełni ukształtowane dzieło.

Memorius


JB and co. are back with the latest release entitled "Wolf's Return." Any and all doubts that this swedish trio couldn't pull off another stellar release can be put to rest the moment you press play. Grand Magus is an interesting musical outfit in that they do retain a central "doom" like theme within their music, and yet they never seem to rehash their old work. This isn't an easy task to accomplish when making music of any genre, metal or not. The first release had a strong hard-rock stoner edge to it, then Monument followed with some of the slowest,heaviest doom tunes I've ever heard in my life. And this brings me to Wolf's Return, just what the hell were these dudes going to do to top themselves. Well folks, they did and with flying colors. If you're familiar with Magus' old material, don't expect a clone of what has already been done. While still wearing their doom colors proudly, the sound in this record seems to lean more towards old school heavy metal with a magus tinge to it.

The opening track "Kingslayer" was a brilliant opener for this mega album and gives you a bit of insight as to what the listener is in for. The song gets heavy from the start with a steady double bass kick complimented by some heavy ass guitar riffs with a bass sound so thick you could chew it. Defenitley has the potential to be a new metal anthem for the ages.

"Nine" is the kind of song that catches you off guard a bit, but not in a bad way by any means. A unique riff is emplpyed,almosy middle eastern like,at the beginning of the song and just takes you from there. Possibly my second favourite track.

Without going into every single fucking song, I'll jump to the real highlight track, "Blood Oath." This is where magus pays tribute to the heavy metal acts of the 80s such as Saxon, Maiden, Priest and Sabbath as well. It's fast, intense and incredibly well written. This track also offers some insight into the true vocal ability of JB which is nothing short of astonishing.

So all in all, this album blew me away. It is very different from the old stuff so be prepared, keep an open mind and don't break your neck while head banging to these soon to be legendary tunes. HAIL GRAND MAGUS!

NocturnalToke


This band is utterly superb. I thought "Iron Will" was the pinnacle of strength coming from this awesome group, but I was dead-in-the-sand wrong, and that's a fantastic thing to admit, because this record crushes in its raw, meaty rampage of true metal destruction. Grand Magus' brand of heavy/doom metal is simplistic at its core, but only a handful of squads can match the honest integrity and passion they streamline right into the golden heart of their work. "Wolf's Return," released in 2005, makes the competition look like a bunch of wimpy children playing dodgeball. I mean, this is totally heavy and savage in its own remarkable little way; Grand Magus grabs you by the throat and dumps liters of awesomeness down your throat without apology. Right from the start, "Kingslayer" refuses to relent its catchy, mid-paced onslaught of metallic bliss.

The great thing about Grand Magus is the simplicity of everything they do. They take a few riffs, add some vocal patterns, mix up a chorus, throw in a guitar solo, circle back to the track, and donezo. Easy as heating up chicken nuggets after reading Pre-made Frozen Foods For Dummies. However, every facet of their sound—take "Iron Will" for instance—is valorously enamoring: the guitar work strikes hard through its mid-paced endeavors and traditional slabs of vintage heavy metal reframed in Grand Magus' own prisms; the percussion has total mastery over its beats; and the bass is forceful and demands you give it respect. JB Christoffersson's reputation again remains untarnished, and I think he sounds better here more than anything else; songs like "Nine" change the record's tempo significantly, yet he shifts his vocal chords to cater to the needs of the emotion-heavy anthem regardless. His voice is legendary.

The album surprisingly steps up during the thudding grace of "Blood Oath," another stellar anthem that's addictive, epic, and yields a rich chorus boasting the valor of the gods; a proclamation that has been rightfully earned, I may add. Then Grand Magus kicks up the aggression a bit with more steel-glazed odes of ironclad excellence throughout "Repay in Kind" and "Light Hater"; the three-hit combo of tunes they heave on the listener (not including the brief instrumentals glued between the aforementioned portions) after the title track is just outstanding. Everything they touch feels graceful and natural; even the tiny interludes which give the listener some room to take in the pure dominance make their mark.

Joy itself finds joy in Grand Magus' smoldering display of the doom/heavy metal treasure lurking within "Wolf's Return." It's a release that literally grabs the authentic roots of heavy metal and condenses its habitual fundamentals into an amazingly digestible and glorious effort; Grand Magus seems to have no identity issues or noticeable declines in content throughout their stellar discography. Alas, "Wolf's Return" is an opus that doesn't flaunt otherworldly technicality or dazzling instrumentation, but once you hear it, you'll realize why Grand Magus resorts to keeping things on the simpler side of the spectrum. If you're looking for one band that understands the true essence of metal, look no further than Grand Magus and especially "Wolf's Return."

GuntherTheUndying



..::TRACK-LIST::..

1. Kingslayer 4:10
2. Nine 3:27
3. Blodörn 1:11
4. Wolf's Return 4:51
5. Blood Oath 4:41
6. Järnbörd 1:09
7. Repay In Kind 5:11
8. Hämnd 1:34
9. Ashes 4:37
10. Light Hater 4:53
11. Wolf's Return Part II 2:30

Recorded at Resync Studio, Stockholm during mid-winter 2004-2005.



..::OBSADA::..

Bass - Fox
Drums - Fredrik
Guitar, Vocals - JB



https://www.youtube.com/watch?v=9tqjOY3m3a8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

GRAND MAGUS po początkowej fascynacji metalem zawierającym dużą dawkę stonera w niemal czystej postaci przeszedł po roku 2003 na pozycje heavy/doom i taką muzykę zawiera ten album, wydany w Europie przez Rise Above Records w czerwcu, ale premiera miała miejsce w Japonii już w maju (Victor).

Trzeci album GRAND MAGUS sprawia wrażenie płyty niedokończonej. Nie tylko dlatego, że to niecałe 40 minut muzyki, w tym trzy skromne miniatury instrumentalne, ale przede wszystkim, ponieważ pozostałe kompozycje, także niezbyt długie, wydają się szkicami, szkieletami czegoś większego, czego tu zabrakło.
Utworów na miarę "Baptised in Fire" czy "He Who Seeks Shall Find" i tego "monumentalizmu" z poprzedniego "Monument" wiele tu nie ma. Jest zarys, ale jakby zabrakło pomysłu na wykończenie na obudowanie tego i rozwinięcie pewnych wątków. Tych znakomitych wątków i motywów jest tu wiele i skompresowane w krótszych numerach także robią spore wrażenie.
To przede wszystkim soczysty heavy metal jak w "Kingslayer" i kapitalnym "Blood Oath". Słychać, że Christoffersson, gdy z lekka odchodzi od doomowego stylu wokalnego, jest równie przekonujący i dominujący. Zresztą, jakby nie śpiewał, to i tak jest jednym z najlepszych i najciekawszych, a przy tym oryginalnych i niepowtarzalnych głosów europejskiej sceny metalowej.
Dostojnie brzmi "Nine" gdzie mistycyzm łączy CANDLEMASS i skandynawski gothic metal, ale najlepiej GRAND MAGUS zawsze prezentował się w takich granych w umiarkowanym tempie kroczących i podbarwionych epic doom metalem kompozycjach jak "Wolf's Return". Tu jednak właśnie po raz pierwszy zdecydowanie pojawia się wrażenie, że można było z tego wycisnąć więcej, tak w tych wolnych partiach z powtarzanym motywem gitarowym jak w tych momentach szybszych z kruszącymi riffami heavy metalowymi. Tego mroku i ponurego horror metalu, jaki nieraz usłyszeć można było wcześniej, nie brak tu w "Repay in Kind" oraz w "Ashes" najbardziej tu doom metalowym, również jednak w jakby w skróconej muzycznie formie.
Tak na skróty nieco idzie GRAND MAGUS na tym LP... "Light Hater" to z kolei taki najbardziej typowy przykład dominacji "JB" nad muzyką i tu on panuje całkowicie nad własną gitarą i super mocnym basem Foxa w mistycznym songu odnoszącym się do kategorii heavy/doom w skandynawskim stylu.
To czego zabrakło w "Wolf's Return" pojawia się w formie quotro w jego części drugiej na końcu albumu i pozostaje jakieś wrażenie niedosytu.

Trochę świeżych pomysłów się tu przewija, ale słychać i autocytaty z niedalekiej przeszłości, będące czymś więcej niż tylko dookreśleniem własnego wypracowanego stylu.
Doskonałe super soczyste brzmienie i nienaganne wykonanie, przy czym sekcja rytmiczna jak zwykle lekko w cieniu głosu i gitary "JB" wykonała po raz kolejny swoją robotę wyśmienicie.
Mimo wszystko jednak, album poniżej możliwości i poniżej oczekiwań, zarys, ale nie w pełni ukształtowane dzieło.

Memorius


JB and co. are back with the latest release entitled "Wolf's Return." Any and all doubts that this swedish trio couldn't pull off another stellar release can be put to rest the moment you press play. Grand Magus is an interesting musical outfit in that they do retain a central "doom" like theme within their music, and yet they never seem to rehash their old work. This isn't an easy task to accomplish when making music of any genre, metal or not. The first release had a strong hard-rock stoner edge to it, then Monument followed with some of the slowest,heaviest doom tunes I've ever heard in my life. And this brings me to Wolf's Return, just what the hell were these dudes going to do to top themselves. Well folks, they did and with flying colors. If you're familiar with Magus' old material, don't expect a clone of what has already been done. While still wearing their doom colors proudly, the sound in this record seems to lean more towards old school heavy metal with a magus tinge to it.

The opening track "Kingslayer" was a brilliant opener for this mega album and gives you a bit of insight as to what the listener is in for. The song gets heavy from the start with a steady double bass kick complimented by some heavy ass guitar riffs with a bass sound so thick you could chew it. Defenitley has the potential to be a new metal anthem for the ages.

"Nine" is the kind of song that catches you off guard a bit, but not in a bad way by any means. A unique riff is emplpyed,almosy middle eastern like,at the beginning of the song and just takes you from there. Possibly my second favourite track.

Without going into every single fucking song, I'll jump to the real highlight track, "Blood Oath." This is where magus pays tribute to the heavy metal acts of the 80s such as Saxon, Maiden, Priest and Sabbath as well. It's fast, intense and incredibly well written. This track also offers some insight into the true vocal ability of JB which is nothing short of astonishing.

So all in all, this album blew me away. It is very different from the old stuff so be prepared, keep an open mind and don't break your neck while head banging to these soon to be legendary tunes. HAIL GRAND MAGUS!

NocturnalToke


This band is utterly superb. I thought "Iron Will" was the pinnacle of strength coming from this awesome group, but I was dead-in-the-sand wrong, and that's a fantastic thing to admit, because this record crushes in its raw, meaty rampage of true metal destruction. Grand Magus' brand of heavy/doom metal is simplistic at its core, but only a handful of squads can match the honest integrity and passion they streamline right into the golden heart of their work. "Wolf's Return," released in 2005, makes the competition look like a bunch of wimpy children playing dodgeball. I mean, this is totally heavy and savage in its own remarkable little way; Grand Magus grabs you by the throat and dumps liters of awesomeness down your throat without apology. Right from the start, "Kingslayer" refuses to relent its catchy, mid-paced onslaught of metallic bliss.

The great thing about Grand Magus is the simplicity of everything they do. They take a few riffs, add some vocal patterns, mix up a chorus, throw in a guitar solo, circle back to the track, and donezo. Easy as heating up chicken nuggets after reading Pre-made Frozen Foods For Dummies. However, every facet of their sound—take "Iron Will" for instance—is valorously enamoring: the guitar work strikes hard through its mid-paced endeavors and traditional slabs of vintage heavy metal reframed in Grand Magus' own prisms; the percussion has total mastery over its beats; and the bass is forceful and demands you give it respect. JB Christoffersson's reputation again remains untarnished, and I think he sounds better here more than anything else; songs like "Nine" change the record's tempo significantly, yet he shifts his vocal chords to cater to the needs of the emotion-heavy anthem regardless. His voice is legendary.

The album surprisingly steps up during the thudding grace of "Blood Oath," another stellar anthem that's addictive, epic, and yields a rich chorus boasting the valor of the gods; a proclamation that has been rightfully earned, I may add. Then Grand Magus kicks up the aggression a bit with more steel-glazed odes of ironclad excellence throughout "Repay in Kind" and "Light Hater"; the three-hit combo of tunes they heave on the listener (not including the brief instrumentals glued between the aforementioned portions) after the title track is just outstanding. Everything they touch feels graceful and natural; even the tiny interludes which give the listener some room to take in the pure dominance make their mark.

Joy itself finds joy in Grand Magus' smoldering display of the doom/heavy metal treasure lurking within "Wolf's Return." It's a release that literally grabs the authentic roots of heavy metal and condenses its habitual fundamentals into an amazingly digestible and glorious effort; Grand Magus seems to have no identity issues or noticeable declines in content throughout their stellar discography. Alas, "Wolf's Return" is an opus that doesn't flaunt otherworldly technicality or dazzling instrumentation, but once you hear it, you'll realize why Grand Magus resorts to keeping things on the simpler side of the spectrum. If you're looking for one band that understands the true essence of metal, look no further than Grand Magus and especially "Wolf's Return."

GuntherTheUndying



..::TRACK-LIST::..

1. Kingslayer 4:10
2. Nine 3:27
3. Blodörn 1:11
4. Wolf's Return 4:51
5. Blood Oath 4:41
6. Järnbörd 1:09
7. Repay In Kind 5:11
8. Hämnd 1:34
9. Ashes 4:37
10. Light Hater 4:53
11. Wolf's Return Part II 2:30

Recorded at Resync Studio, Stockholm during mid-winter 2004-2005.



..::OBSADA::..

Bass - Fox
Drums - Fredrik
Guitar, Vocals - JB



https://www.youtube.com/watch?v=9tqjOY3m3a8



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI


..::OPIS::..

Druga duża płyta z 1985 roku kultowej stoner/doommetalowej grupy z Chicago!

Pozycja obowiązkowa dla fanów MERCYFUL FATE, CANDLEMASS, BLACK SABBATH, CATHEDRAL!



'As far as classic doom goes, Chicago's Trouble deserves to be mentioned in the same breath as other early trailblazers like Saint Vitus, The Obsessed, Witchfinder General, and Cathedral. Since their inception in the early '80's, the five-piece played a distinct role in shaping the doom metal movement with albums like Psalm 9 and The Skull.'
Arzgarth - StonerRock.com



I've always felt that expressing one's message through emotional appeals, especially the more forlorn, downcast sentiments, paves the way for the greatest level of introspection, and such an approach is particularly effective when the message is that of peace and love. It is in times of sorrow that one truly gains a broader perspective on life, for in order to truly love one must first suffer the pain of loss and emptiness.

This thematic overtone, characterized by its own obscurity, meshes well with the circumstances of early doom metal bands throughout the 80's, being unlike the majority of the metal scene at the time, and largely disregarded by its acolytes. The doom bands were few and scattered, and nor was doom metal an intentional or recognized subgenre until the later part of the 80's. Other than the early material of the almighty Sabbath, you had Pagan Altar and Witchfinder General in the UK, Saint Vitus and Cirith Ungol in California, Pentagram in Virginia, The Obsessed in Maryland, Nemesis/Candlemass in Sweden, and the most adherent to the philosophy expressed in the previous paragraph, Chicago's Trouble.

Having released a series of demos and and making an appearance on 1983's Metal Massacre IV compilation, Trouble paved the way for their landmark debut album, Psalm 9. From these releases, it was clear that Trouble, while undeniably metal, had a different creative vision. Firstly, their lyrics centered around positive themes expressed through the Christian perspective. Singer Eric Wagner noted he had been brought up Christian and did not see fit to write lyrics of darkness and evil as the first wave black metal bands of the time had done, since there was genuine trouble to be addressed in the world. Second, Trouble's sound was obviously quite doomy, as even when they weren't playing at a crawl, their music still carried a sense of longing and despair, influences the band said they had picked up from the darker side of the NWOBHM and slower heavy rock before it. Furthermore, their image was more redolent of hippie culture than the metal community's favored attire in the 1980's, leaving no doubt that they identified more with the ideals of mutual understanding and concern for all their fellow humans than they did the hard-headed shunning of perspectives other than one's own that was the attitude of thrash metal at the time.

All of this paves the way for what is unequivocally the quintessential doom metal album, and Trouble's darkest yet most wholesome moment, 1985's The Skull. Being slightly more focused, sorrowful, and philosophical than its predecessor, it proves to be the epitome of the genre at its finest. "Pray For the Dead" crescendos in and uses such a tortured, melancholic melody to descend into its grooving doom riff that it portrays exactly what it feels like to mourn the loss of a loved one, and yet it feels oddly comforting at its sentimental, uplifting chorus, truly making the most of despondency.

Beyond this monumental opener, The Skull is quite a well-balanced release, with faster cuts like "Fear No Evil" still keeping the doom feeling consistent through the use of Rick Wartell and Bruce Franklin's winding dual guitar harmonies, and mid-tempo pieces like "Truth Is What Is" offering a break from the more emotionally intense doom of the album's centerpieces such as "The Wish" and "The Skull". The former is one of the most powerful anti-suicide songs ever conceived, with an incredibly strong doom riff conveying the feeling of unending depression from day to miserable day. However, despite being such a massive slab of melancholy, this song still manages to be healing and introspective, and it does not feel like an 11 minute song due to how well structured it is. "The Skull", meanwhile, creates a truly menacing and ominous atmosphere with its somber acoustic guitar chords, surely an influence on Candlemass' acoustic segments on their masterpiece Epicus Doomicus Metallicus.

The mention of the latter band brings me to my next point, that being that The Skull is hugely influential to all future doom, especially the likes of Candlemass ("Darkness in Paradise" nearly borrows a riff from "Wickedness of Man"), Cathedral (Forest of Equilibrium is like The Skull but more bleak and extreme, but also oddly comforting), Solitude Aeturnus (literally Trouble if they were epic doom instead of traditional doom), and Crowbar (the intro to "Planets Collide", "The Lasting Dose"). One can even hear the sorrow-oozing guitar lines in the doomy drudge of bands like Autopsy and spot the influence of Trouble.

The distinctive, near-falsetto singing of Eric Wagner and the dual guitar sound of Rick Wartell and Bruce Franklin also make Trouble's sound unmistakable and incredibly memorable, with the capable rhythm section of bassist Sean McAllister and drummer Jeff Olson enhancing the experience even further. This remarkable musicianship is one thing that makes Trouble stand out so much and makes The Skull, with its seven perfect songs, feel like the very definition of true doom metal focused on superb songwriting and conveying an ultimately positive and uplifting message. These characteristics all embody the hippie-like nature of traditional doom metal perfectly and make Trouble my absolute favorite doom band, with The Skull being my pick for not only their best album, but the best and most essential doom metal album of all time. It feels so real, grounded, intentional, philosophical, and honest that it is a monument to all the goodness that humankind has to offer, solidified by the wisdom of its lyrical content and its tremendously powerful heaviness.

'Close your eyes, look into your mind. See yourself as you really are...'

Mercyful Trouble



..::TRACK-LIST::..

1. Pray Of The Dead 05:52
2. Fear No Evil 04:11
3. The Wish 11:34
4. The Truth Is - What Is 04:36
5. Wickedness Of Man 05:46
6. Gideon 05:09
7. The Skull 05:53

Recorded at Preferred Sound, Woodland Hills and Track Record, Los Angeles. Mastered at Capitol Records, Hollywood.



..::OBSADA::..

Vocals - Eric Wagner
Guitar - Bruce Franklin, Rick Wartell
Bass - Sean McAllister
Drums - Jeff Olson



https://www.youtube.com/watch?v=-Z1SzXOvBY4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI



..::OPIS::..

Druga duża płyta z 1985 roku kultowej stoner/doommetalowej grupy z Chicago!

Pozycja obowiązkowa dla fanów MERCYFUL FATE, CANDLEMASS, BLACK SABBATH, CATHEDRAL!



'As far as classic doom goes, Chicago's Trouble deserves to be mentioned in the same breath as other early trailblazers like Saint Vitus, The Obsessed, Witchfinder General, and Cathedral. Since their inception in the early '80's, the five-piece played a distinct role in shaping the doom metal movement with albums like Psalm 9 and The Skull.'
Arzgarth - StonerRock.com



I've always felt that expressing one's message through emotional appeals, especially the more forlorn, downcast sentiments, paves the way for the greatest level of introspection, and such an approach is particularly effective when the message is that of peace and love. It is in times of sorrow that one truly gains a broader perspective on life, for in order to truly love one must first suffer the pain of loss and emptiness.

This thematic overtone, characterized by its own obscurity, meshes well with the circumstances of early doom metal bands throughout the 80's, being unlike the majority of the metal scene at the time, and largely disregarded by its acolytes. The doom bands were few and scattered, and nor was doom metal an intentional or recognized subgenre until the later part of the 80's. Other than the early material of the almighty Sabbath, you had Pagan Altar and Witchfinder General in the UK, Saint Vitus and Cirith Ungol in California, Pentagram in Virginia, The Obsessed in Maryland, Nemesis/Candlemass in Sweden, and the most adherent to the philosophy expressed in the previous paragraph, Chicago's Trouble.

Having released a series of demos and and making an appearance on 1983's Metal Massacre IV compilation, Trouble paved the way for their landmark debut album, Psalm 9. From these releases, it was clear that Trouble, while undeniably metal, had a different creative vision. Firstly, their lyrics centered around positive themes expressed through the Christian perspective. Singer Eric Wagner noted he had been brought up Christian and did not see fit to write lyrics of darkness and evil as the first wave black metal bands of the time had done, since there was genuine trouble to be addressed in the world. Second, Trouble's sound was obviously quite doomy, as even when they weren't playing at a crawl, their music still carried a sense of longing and despair, influences the band said they had picked up from the darker side of the NWOBHM and slower heavy rock before it. Furthermore, their image was more redolent of hippie culture than the metal community's favored attire in the 1980's, leaving no doubt that they identified more with the ideals of mutual understanding and concern for all their fellow humans than they did the hard-headed shunning of perspectives other than one's own that was the attitude of thrash metal at the time.

All of this paves the way for what is unequivocally the quintessential doom metal album, and Trouble's darkest yet most wholesome moment, 1985's The Skull. Being slightly more focused, sorrowful, and philosophical than its predecessor, it proves to be the epitome of the genre at its finest. "Pray For the Dead" crescendos in and uses such a tortured, melancholic melody to descend into its grooving doom riff that it portrays exactly what it feels like to mourn the loss of a loved one, and yet it feels oddly comforting at its sentimental, uplifting chorus, truly making the most of despondency.

Beyond this monumental opener, The Skull is quite a well-balanced release, with faster cuts like "Fear No Evil" still keeping the doom feeling consistent through the use of Rick Wartell and Bruce Franklin's winding dual guitar harmonies, and mid-tempo pieces like "Truth Is What Is" offering a break from the more emotionally intense doom of the album's centerpieces such as "The Wish" and "The Skull". The former is one of the most powerful anti-suicide songs ever conceived, with an incredibly strong doom riff conveying the feeling of unending depression from day to miserable day. However, despite being such a massive slab of melancholy, this song still manages to be healing and introspective, and it does not feel like an 11 minute song due to how well structured it is. "The Skull", meanwhile, creates a truly menacing and ominous atmosphere with its somber acoustic guitar chords, surely an influence on Candlemass' acoustic segments on their masterpiece Epicus Doomicus Metallicus.

The mention of the latter band brings me to my next point, that being that The Skull is hugely influential to all future doom, especially the likes of Candlemass ("Darkness in Paradise" nearly borrows a riff from "Wickedness of Man"), Cathedral (Forest of Equilibrium is like The Skull but more bleak and extreme, but also oddly comforting), Solitude Aeturnus (literally Trouble if they were epic doom instead of traditional doom), and Crowbar (the intro to "Planets Collide", "The Lasting Dose"). One can even hear the sorrow-oozing guitar lines in the doomy drudge of bands like Autopsy and spot the influence of Trouble.

The distinctive, near-falsetto singing of Eric Wagner and the dual guitar sound of Rick Wartell and Bruce Franklin also make Trouble's sound unmistakable and incredibly memorable, with the capable rhythm section of bassist Sean McAllister and drummer Jeff Olson enhancing the experience even further. This remarkable musicianship is one thing that makes Trouble stand out so much and makes The Skull, with its seven perfect songs, feel like the very definition of true doom metal focused on superb songwriting and conveying an ultimately positive and uplifting message. These characteristics all embody the hippie-like nature of traditional doom metal perfectly and make Trouble my absolute favorite doom band, with The Skull being my pick for not only their best album, but the best and most essential doom metal album of all time. It feels so real, grounded, intentional, philosophical, and honest that it is a monument to all the goodness that humankind has to offer, solidified by the wisdom of its lyrical content and its tremendously powerful heaviness.

'Close your eyes, look into your mind. See yourself as you really are...'

Mercyful Trouble



..::TRACK-LIST::..

1. Pray Of The Dead 05:52
2. Fear No Evil 04:11
3. The Wish 11:34
4. The Truth Is - What Is 04:36
5. Wickedness Of Man 05:46
6. Gideon 05:09
7. The Skull 05:53

Recorded at Preferred Sound, Woodland Hills and Track Record, Los Angeles. Mastered at Capitol Records, Hollywood.



..::OBSADA::..

Vocals - Eric Wagner
Guitar - Bruce Franklin, Rick Wartell
Bass - Sean McAllister
Drums - Jeff Olson



https://www.youtube.com/watch?v=-Z1SzXOvBY4



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!

...SIŁA I PIĘKNO MUZYKI TKWIĄ W JEJ RÓŻNORODNOŚCI.


..::OPIS::..

Rzadko na naszym poletku mamy do czynienia z debiutem, który mąci wody tak bardzo, jak Hydra. Okej, ja wiem, że w stonerach, doomach i okolicach w zasadzie co roku na świat dzienny wychodzą fajne kapele, w tym roku nie jest inaczej. Ale serio – nie pamiętam, żeby w branżuni tak dużo mówiło się dobrego o zespole, który dopiero co zabierał się do wydania pierwszej płyty. W przypadku Hydry tak właśnie było – sporo publicity grupa zebrała jeszcze zanim ukazał się pierwszy singiel When the Devil Is Coming Down, a potem było w zasadzie jeszcze bardziej z górki. Jasne, mamy tu sytuację o tyle naciąganą, że kapelę firmuje Łukasz Dąbkiewicz, znany również z powszechnie szanowanych Red Scalp. Ale wierzcie mi – gdyby Hydra nie była tego warta, nie pisano by o niej tak entuzjastycznie.

Nie mam zamiaru wyłamywać się z chóru tych pochwał. From Light to the Abyss, czyli pełnogrający debiut kwartetu, to kawał świetnej muzyki. Trzymając się stoner-doomowej estetyki Hydra nie uciekła daleko od lekkich skojarzeń z Red Scalp (szczególnie w Secrets of the Dead), ale też nijak nie jest to druga, tak samo brzmiąca kapela jednego z muzyków. Nic z tych rzeczy. Hydra strząsnęła z siebie psychodeliczne naleciałości, w ich miejsce przyjęła zaś bardzo wyraźny kult Black Sabbath. Tak skonstruowany proto-doom ma jedną, niepodważalną zaletę – obłędną wręcz melodyjność. Właściwie niemal każdy moment From Light to the Abyss to kolejny szlagwort i jest to coś, co kupuje mnie bez reszty. Mówię wam, jeśli tego typu klimaty nie są wam obce, po dwóch przesłuchaniach zapamiętacie całą płytę na wylot. Wszystko tu właściwie ocieka melodią – od pojedynczych i podwójnych wokali Dąbka i Vanata, które zapewniają słuchacza o tym, że nikt nie kocha jak Szatan (wyobrażacie sobie lepsze hasło na koszulkę niż „No One Loves Like Satan”?), przez pulsujące gitarowe riffy, do okazjonalnej solówki na basie. W ostatnich latach w tej lidze pod względem obłędnych melodii zagrali chyba tylko Crypt Sermon.

From Light to the Abyss ładnie gra skojarzeniami. Oczywiście są te obowiązkowe – Black Sabbath, Cathedral czy Electric Wizard, ale jest tu parę przypadkowych hołdów złożonych tym, którzy już wcześniej Sabbathom hołdowali. Creatures of the Woods to najlepszy numer Candlemass, jakiego nigdy nie nagrał Dopelord, a Magical Mind mogliby zmieścić na Rust Monolord. Tytułowy utwór pięknie przypomina nieistniejących i niesłusznie zapomnianych Abdullah, ale także o Khemmis. Wszystko to płynie w otoczeniu obowiązkowych filmowych sampli i klimatycznej oprawy graficznej. Całość jest po prostu kompletna. Jestem wręcz zdziwiony, jak dobrze płynie te niespełna 37 minut dobrej muzyki. Nie ma tu dosłownie ani chwili, którą mógłbym wskazać jako zapychacz, ani jednego niepasującego riffu, ani jednej niepotrzebnej solówki. Kwartet Hydra w zupełnie naturalny sposób obudował brzmieniem pewnego rodzaju tęskne, ciepłe bezpieczeństwo, jakie daje ta muzyka. To nie jest agresywna płyta, nie jest niebezpieczna. Oferuje raczej miły, ciemny kącik do spędzenia jesieni – jeśli tylko nie przeszkadza ci, że tutaj kocyk rozłoży ci pewien rogaty jegomość. Obłędne, klasycznie doomowe melodie prowadzą tę historię od samego początku do samego końca i – co zaskakuje mnie jeszcze bardziej – nie powodują niedosytu. Kiedy kończy się ostatni na albumie Magical Mind mam poczucie dobrze spędzonego czasu, kiwam z uznaniem głową i nie frustruję się, że to już koniec, bo wszystko, co dobre, szybko się kończy. Tak jest świat zbudowany.

nmtr


http://antyportal.net/hydra-from-light-to-the-abyss/



..::TRACK-LIST::..

1. When the Devil's Coming Down 07:46
2. No One Loves Like Satan 06:21
3. Creatures of the Woods 07:47
4. Secrets of the Undead 06:29
5. Magical Mind 08:32



..::OBSADA::..

Dąbek - voc, git
Mieszko - git
Vanat - bass, voc
Yahoo - drums



https://www.youtube.com/watch?v=a4qOPg01JhI



SEED 15:00-22:00.
POLECAM!!!